Halfjaar

We zijn inmiddels al een halfjaar in Amerika! Ik vind het hier veel leuker dan ik had verwacht. Soms zou ik wel zin hebben om naar de Albert Hein te fietsen voor een pond boerenkaas en een pak dubbelvla, maar over Ocean Park Boulevard scheuren in een zomerjurkje met uitzicht op besneeuwde bergtoppen heeft ook zijn charmes.

Ik was van tevoren bang dat ik de seizoenen zou missen, maar dat LA die niet zou hebben is een misvatting. Weliswaar zijn de temperatuurverschillen door het jaar heen subtieler dan in Nederland, voorjaar in LA is alles behalve subtiel. Nergens in Nederland heb ik zoveel planten in bloei zien staan. Palmbomen hangen trossen met zaad in je blikveld en aloë’s groeien dingen die ik alleen maar kan associeren met gigantische 

asperges.

De mensen die ik mis zijn natuurlijk niet weg te strepen tegen de mensen die ik hier ontmoet. Maar wonderbaarlijk genoeg worden sommige relaties alleen maar sterker door de afstand. Toen mijn ouders ‘maar’ 200 km verderop woonden Skypten we nooit, sinds de verhuizing doen we dat soms. We zagen elkaar voorheen zo’n 10 -15 dagen per jaar, nu waren ze hier bijna de hele maand. En leuk dat dat was!

This slideshow requires JavaScript.

Voor het eerst in meer dan 15 jaar hadden we alle tijd om bij te kletsen, maar omdat ze hier zo lang bleven ging iedereen ook wel zijn of haar eigen gang. Mijn vader was zo blij als een vierjarige in Disneyland en crosste op een geleende fiets heel LA door. Mijn moeder genoot van het lekkere weer met haar boeken in de achtertuin.
Mijn vader haalde de kinderen van school en mijn moeder hielp Emma met haar huiswerk.
Daarnaast deden ze de was, de tuin, de vaat, verleenden assistentie bij het verwijderen van hechtingen en behandelen van wratten, lazen Coen en Victor voor, deden reparaties aan het huis, klusten een zandbak, speelden bordspellen met de kinderen en pasten op zodat Peter en ik ook eens met zijn tweeën op stap konden.

Zelfs dan hielden ze nog tijd over voor toeristische uitstapjes waar wij het afgelopen halfjaar niet aan toe waren gekomen. Ze zorgden ervoor dat ik plekjes ontdekte die ik nog niet kende hier in LA, bijvoorbeeld toen mijn vader zin had in Dimsum en ik ze dwars door Downtown naar Chinatown reed.

Vandaag gingen ze weer weg en ik zal ze missen. Maar ze zijn hier nog niet uitgekeken en komen misschien wel weer een keertje terug. Dan mogen ze een paar Tony Chocolonely’s voor me meenemen. Die mis ik ook.